ز سال ۶۶۱تا ۶۸۳ به وزارت هولاکو و اباقا و احمد تکودار اشتغال داشته و در آخر فخرالدین قزوینی مستوفی نزد ارغون خان سعایت نمود و او را به تهیه سم برای قتل اباقاخان متهم کرد و ارغون خان در چهارم شوال سال ۶۸۳ او را در حوالی اهر بقتل رسانید و پس از اندک زمانی چهار پسر وی یحیی و فرج الله و مسعود و اتابک نیز کشته شدند فقط یک پسرش زکریا نام سالم ماند .شمس الدین ذوالسانین بوده و به زبان های فارسی و عربی هر دو شعر می گفت عده بسیاری از شعرا او را مدح گفته اند از آن جمله سعدی شیرازی قصایدی چند در مدح وی سروده است .

"شمس الدین محمد صاحب دیوان جوینی مدت ۲۲سال از طرف اباقاخان پسر هولاکو سمت وزارت داشت و برادرش عطاملک جوینی مدت ۲۴سال فرمانروای بغداد و عراق عرب بود این هر دو برادر از قریه آزاد وار جوین بودند ،منتخب الدین بدیع اتابک رئیس دیوان رسائل سلطان سنجر خان بهاءالدین محمد جوینی بود و بهاء الدین محمد بن علی جد پدر صاحب دیوان و عطاملک جوینی بود ، که در سال ۶۴۴ از طرف امیر ارغون بحکومت آذربایجان و گرجستان و روم منصوب بود. این شخص در سال ۵۸۸ موقعیکه سلطان تکش خوارزمشاه در تعقیب آخرین پادشاه سلجوقی به ری می رفت و از قریه آزاد وار عبور می کرد بخدمت سلطان تکش رسید واز همان موقع مصدر امور واقع شد {به نقل از مقدمه تاریخ جهانگشای جوینی بقلم مرحوم علامه قزوینی }یک سال بعد از اینکه هولاکو بغداد را مسخر ساخت و مستعصم خلیفه عباسی رابقتل رسانید عطاملک جوینی را فرمانروای بغداد و عراق و روم کرد و این در سال ۶۵۷ بود و وزارت ممالک تابعه خود را به شمس الدین محمد صاحب دیوان جوینی تفویض نمود و حکومت ولایات عراق و اصفهان را به بهاءالدین محمد پسر شمس الدین محمد داد در دوران حکمرانی هولاکو و اباقا آن در منتهای قدمت و شوکت بودند شرف الدین هرون پسر دیگر شمس الدین محمد صاحب دیوان که از فضلاء و دانشمندان عصر خود بود دختر احمد بن مستعصم خلیفه عباسی رابه زنی گرفت و دختر علاءالدین عطاملک جوینی نیز زن ابو المجامع ابراهیم بن شیخ سعد الدین حموی بود."

"شمس الدین محمد و برادرش عطاملک جوینی بعد از چند سال حکمرانی با اقتدار عاقبت مانند سایر وزراء پادشاهان مغول ساقط شدند و عطاملک جوینی بعد از حبس و مصادره اموال در بغداد وفات یافت و شمس الدین در نزدیکی اهر در سال ۶۸۳ بفرمان ارغون بقتل رسید شرف الدین هرون با سایر اولادهای جوینی نیز مقتول گردیدند و در اندک زمانی بکلی آثار آنها محو گردید